Oleh: edirosadie | April 13, 2010

Kegeludag

Sembari dahar awan neng pabrik, kule tibaturi sereng teh Rosi lan pak Tata ngobrol singkat tentang bahasa Banten.

Gare-garane pa Tata (wong tasik), seng sampun lambat tinggal neng Banten ngucap,

“Ros, diem-diem Solihin tuh seorang kontributor Blog.”

“Blog apa?” tanya te Rosi.

“Itu lho, blognya orang Cilegon di WordPress milik pa Edi.” urainya.

“Baguslah!, biar bahasa asli orang sini tetap lestari,” dukung te Rosi.

Lebih lanjut te Rosi nyeritakaken bahwe bape gedene boten pernah ngenggo bahasa Indonesia waktu ngomong neng pecil lan cicit-cicite. Sampe-sampe te Rosi ngakak-ngakak dewek saat ngomong kata KEGELUDAG.

Kule seng mireng kata niku sampun boten asing maleh, tapi pak Tata bertanya-tanya. Ape kegeludag niku?

Kule langsung nyodoraken jawaban seng hampir mendekati. Kegeludag niku tibe neng buri. Biasane berkaitan sereng bayi seng maler belajar dodok atawe melaku terus kerane dereng kiat akhire tibe ngedadak neng buri. Cepe wong senikinemah oleng. Biasane endase kegentus neng semen atawe neng bebancek, malah wenten seng sampe menjelut atawe benjol.

Boten puas sereng kata kegeludag, obrolan dados berlanjut neng kata-kata KEJENGKANG, TIINEB, KEDUPRUK, KEBELEGONG, LEMBEDANG, KECUNGCEB, lan lian-liane. Tiselingi karo cangkem seng boten bangket mingkem.

Hikmah obrolan niku akhire tisepakati bahwe los temen wong ngomong zaman modern, tapi bahase wong bengen aje sampe ilang. Lan semongko!


Tanggapan

  1. Setuju niku dulur. Napik sampe tiilangaken bahasa kule niku. Alhamdulillah pecil kule geh bangkit ngomong bebasan niku.

  2. alhamdulillah lamun maler bangkit bebasan, mah… nape malih griyane ning lingkungan sing katah pendatange. kedah konsisten niku wong tuane. pecil kule mah, boro-boro bebasan, ‘selawe’ saos boten uning :(.


Tinggalkan komentar

Kategori